David Bowie - No Plan
David Bowie - No Plan (2017) Columbia
- Lazarus - 6:24
- No Plan - 3:40
- Killing a Little Time - 3:46
- When I Met You - 4:09
Pompa otaczająca pogrzeby w większym stopniu odnosi się
do próżności żyjących niż do oddawania czci zmarłym.
LA ROCHEFOUCAULD, MAKSYMY
W przeciągu ostatnich kilku lat ukazało się parę niezwykle interesujących wydawnictw art-rockowych, ale żadne z nich nie wywołało takiego entuzjazmu jak płyty "The Next Day" oraz "Blackstar" Davida Bowiego. Nie ma żadnych wątpliwości, że popularność ostatnich dzieł piosenkarza bierze się przede wszystkim z fascynacji słuchaczy nieprzeciętną osobowością artysty. Muzyk snując rozważania na temat natury ludzkiej zdecydował się między innymi na odejście bez pogrzebu, przez co zrobił psikusa gwiazdom medialnym wyspecjalizowanym w relacjonowaniu tego typu wydarzeń.
"No Plan" jest pierwszym wydawnictwem zawierającym nową muzykę artysty wydanym po jego śmierci i jest znakomitym uzupełnieniem wydanego w ubiegłym roku albumu "Blackstar". Oprócz doskonale znanego wszystkim fanom Bowiego jazz-rockowego numeru "Lazarus" minialbum "No Plan" zawiera jeszcze trzy numery. Pierwszym z nich jest wyjątkowo senny i apatyczny utwór tytułowy, który jednak czaruje jazzującym klimatem. Następujący zaraz po nim kawałek "Killing a Little Time" to rzecz z zupełnie innej beczki. Zdominowany przez agresywne brzmienie rockowego instrumentarium numer mógłby spokojnie znaleźć się na krążkach "Outside" czy też "Hours". Ostatnim utworem na płycie jest miłosny i dość dynamiczny utwór "When I Met You", w którym jedną z głównych ról gra gitara akustyczna. "When I Met You" również przywodzi na myśl starsze dokonania Bowiego, ale tym razem z początku poprzedniej dekady.
Generalnie "No Plan" jest bardzo dobrym wydawnictwem i znakomitym prezentem dla fanów artysty. Uczciwie jednak trzeba stwierdzić, że mimo wielu podobieństw żaden z nowych, nie wydanych wcześniej utworów nie dorównuje poziomem artystycznym ostatnim wielkim nagraniom piosenkarza, takim jak: "5:15 The Angels Have Gone", "Slow Burn", "Bring Me the Disco King", "Days" czy też wspomnianemu mitycznemu utworowi "Lazarus".
Komentarze (3)
Dodaj komentarzTrochę czuję niedosyt po tej recenzji, bo nie wiem do końca wciąż o czym ta płyta jest. Nigdy nie mogłem się też przekonać do Bowiego, szczególnie, gdy poznawałem go w liceum, słuchając takich utworów jak Ziggy Stardust etc. Miałem wrażenie, że jest to strasznie infantylne i coś mnie w tym całym szale wokół niego omija. Może to dobra okazja na sprawdzenie co.
Zespołu nie miałam jeszcze okazję poznać więc to był pierwszy raz. Nie do końca moje brzmienie
Już wiem, po jaką książkę sięgnę podczas urlopu.